Het is er weer. De zomer komt er langzaam aan. En het verlangen en het gemis komt zo sterk naar voren. Zo’n steek in mijn maag. Ik zit op de bank. De openhaard geeft zijn warmte af en het hout knispert zachtjes. Op de toppen van de bergen glanst het laatste restje sneeuw zachtjes in het maanlicht. Ondertussen kijk ik filmpjes van hoe het twee jaar geleden was. Het liedje ‘a dream of you and me’ van Future Island staat op. De herinneren komen zo sterk op dat ik bijna de zee kan horen, het ruisen van de palmbomen, de geur ruik van de zoute zilte lucht.

Misschien komt het doordat de zomer er weer aan komt. Of omdat Cam en Aimee bijna vertrekken. Terug naar Engeland om familie te bezoeken en dan terug naar daar. Ik slik een grote brok weg. Kon ik maar terug. Had ik maar een tweede jaar daar, of was sponsorship zo makkelijk te verkrijgen als hier. Sonni gaat ook bijna weg hier. Ook hij gaat terug. Net als de jongens van Quest waar ik mee ging skiën afgelopen winter. Sommigen zijn er al.

Oh ik mis het. Ik mis het zo.

Ik ben zo gelukkig hier. Mijn baan is geweldig en het huis waar we in wonen is een thuis. De vriendenkring om me heen is heel erg fijn. Het voelt allemaal zo vertrouwd. De natuur hier is zo wonderlijk mooi. De bergen, de frisse lucht. De relaxte leefstijl en hoe layback de mensen hier zijn. Elke dag is het genieten. Maar ook in Australië. De zon, de heerlijke warmte. Het wakker worden en een douche ik de oceaan nemen. Op blote voeten lopen. Werken in losse zomerkleding en elke dag blote benen. Een zongebruinde huid, glanzend in het gouden licht van het kampvuur op het strand. De koffie tentjes en het gezonde organic eten. Fruit, overal fruit en elke avond een drankje doen bij het ondergaan van de zon terwijl de dolfijnen in de golven spelen. En de muzikanten overal op straat die zingen en spelen terwijl we winkelen in de meest hippe hippie boutiques.

Oh ik mis het. Ik mis het zo erg.

In Byron vond ik voor het eerst een echt thuis, naast mijn thuis in Nederland. Daar in Byron vond ik een droombaan. Een baan die ik nu nog iedere dag met zoveel plezier uitoefen. En ook daar, in de bar Cheeky Monkeys ontmoette ik m’n beste reis maatje ooit.

Maar soms, als ik dan weer filmpjes en foto’s zie van de paarden, de bergen en cowboys. De prairie, cowboy laarzen en boerderijen dan bevliegt me ook weer zo’n sterk verlangen om naar Canada te gaan. Dan begint alles te kriebelen om die kant van de wereld te gaan ontdekken. Een visum voor Canada. Skiën in Whistler en een zomer in Vancouver.

Mijn hart roept nog veel meer. Ik wil ook nog zo graag op vakantie naar Fiji, en Azië ontdekken. Naar Amerika, en Afrika. Ik wil zo graag mijn vrienden weer zien. Koffie met ze drinken en urenlang kletsen. Dansen en winkelen. Of gewoon lekker thuis zijn. Wakker worden in mijn oude kamertje. De trap aflopen en Jara op de deurmat zien liggen. De geur van verse koffie en het kraken van de krant. Een bakje buiten op het terras doen of bij oma in het achterhuis. Een jurkje aantrekken en op hoge hakken lopen. Klassieke muziek in de woonkamer en een glaasje amaretto met papa.

Ik vraag me alleen zo af…

Wat wil ik nu het liefste? Waar is mijn thuis en waar moet ik me dan toch settelen? Welke kant is het meeste ik, en waar leef ik het dichtste bij mijn ware ik?

Oh ik mis het. Ik mis het allemaal zo.

Een strak blauwe lucht met een zon die uitbundig schijnt. We zijn helemaal van de bewoonde wereld af. Daar, waar de natuur overheerst. Er is niemand om ons heen. Er vliegen zelfs geen vliegtuigen over. De bergen vormen letterlijk een muur tussen ons en de bewoonde wereld.

We reden zo’n anderhalf uur. De bergen aan de rechterkant, het meer aan de linkerkant. Dieper en dieper de bergen in. Soms zochten we plekken waar de rivier bedding niet te diep was en staken we de rivier over. En toen kwamen we uit bij een open plek. Een open vlakte, water, stilte, en de bergen om ons heen.

De helicopter haalt ons op. We hebben de lawine zenders getest en zijn voorbereid op wat er gaat komen. Ik kan bijna niet bevatten dat deze dag nu echt bezig is. De gids roept dat we onze hoofden naar beneden moeten houden. Ineen gedoken liggen we in de sneeuw. Het geraas wordt luider en luider. Sneeuw wervelt op en de wind rukt aan onze kleren. De helicopter landt centimeters naast ons.

We staan gebukt op en schuiven snel de helicopter in. De gids stopt de skies weg en springt op de voorste stoel. Nog geen minuut later stijgen we op. We duiken het ravijn in en vliegen vervolgens over de nabijgelegen bergtoppen. Op het bovenste puntje landen we. We zakken diep weg in de sneeuw, we bewegen wat, maar de helicopter krijgt grip. Met ons hoofd naar beneden springen we de helicopter uit, en duiken we met z’n allen dicht op elkaar. We houden elkaar vast terwijl we diep in de sneeuw liggen. Het geraas wordt weer luider, de sneeuw waait in onze nek en dan wordt alles weer rustig om ons heen.

Een ontzagwekkend uitzicht strekt zich voor ons uit. Onaangetaste sneeuw, diep, diepe poeder en we staan letterlijk op het bovenste topje van de berg. Dit is geen droom maar werkelijkheid!

We graven de achterkant van onze skies in de sneeuw. We staan zo steil op de berg dat het anders onmogelijk is ze aan te krijgen. Een luide klik klinkt en we zitten vast. De vlinders beginnen in mijn buik te kriebelen. De gids gaat voorop en na de eerste bocht is hij al aan het zicht ontnomen, door de steilte van de berg. We gaan hem achteraan. We maken meteen flinke vaart en bij elke bocht stuift de poeder de lucht in. Zo vliegen we de berg af. Achter mij laat ik verse tracks in de sneeuw achter. Verse sneeuw, verse tracks. Een run die nog niemand voor mij heeft geskied. Een droom van elke wintersporter!

De hele winter heb ik hard gewerkt voor dit moment. Toen we product training kregen, zette ik heli skien direct op mijn bucket list. Dit was iets wat ik meer wilde dan wat dan ook. En aan het einde van dit winter seizoen is deze droom uitgekomen. Dit is een ervaring, bijna onmogelijk om uit te leggen hoe fantastisch het is. Is het duur? Ja, maar het is elke cent waard voor iedereen die echt van wintersport houdt. Sommige mensen boekten maar een paar runs in om geld te besparen, maar niemand die het hield bij wat ze geboekt hadden. Iedereen ging voor meer runs. Er zijn dingen in het leven zo fijn en zo goed, dat geld alleen maar een begrip wordt. Dit was echt een van de beste dagen in mijn leven!

Deze winter was mijn aller eerste echte ski seizoen. Oh wat kan ik genieten van de zon op mijn gezicht en mijn voeten in de sneeuw, in plaats van in het zand. De wind razend in je gezicht, steeds meer snelheid makend. Het omhoog hiken zodat je off piste schitterende runs kunt maken. De ontzagwekkende uitzichten die zich voor je uitstrekken. Het ongeduldige wachten in de lift tot dat je weer naar beneden kunt skiën. De biertjes bovenop de berg, het lunch trommeltje mee. Maar deze dag, zonder het wachten in de lift, zonder het hiken, maar vervoerd worden in een helicopter tot op de hoogste pieken van de bergen was wel echt letterlijk het hoogtepunt.

Ik heb ontzettend veel zin in de zomer, maar oh wat is dit seizoen goed geweest! We hebben nog een paar weken te gaan…

Ik word wakker en trek de gordijnen open. Blauwe lucht, de bergen, de bovenste bomen met een prachtig laagje sneeuw erop. Ik schiet mijn pantoffels aan en zet een kopje thee. Terwijl ik mezelf op de bank nestel ontwaak ik langzaam terwijl de zon op komt boven het meer.

Ik word wakker en stap uit bed. Het rolgordijn draai ik omhoog en ik zie de Geldersedijk. Beneden wordt er gerommeld en de geur van verse koffie stijgt op. Ik schiet mijn pantoffels aan en loop de trap af. Jara ligt beneden de trap te wachten. Ze heft haar kop op en ik aai haar. Mijn ouders zitten buiten op het terras. De krant erbij, kopje koffie en een koekje. Ik kijk uit over de polder, de uitgestrekte vlakke velden. Een paar koeien, veel geiten, het groene gras en de blauwe lucht.

Twee werelden. Ik voel me zo thuis in twee werelden. En ik voel me zo verloren bij het idee dat ik ooit moet kiezen, want dat kan ik niet.

Als ik hier een dag vrij ben dan ga ik skydiven, paragliding, doe ik een rondje in een jetboat, een helicopter vlucht of noem maar iets geks. Door mijn werk is alles mogelijk! Ik ga graag skiën, een rondje lopen of drink een kopje koffie met een vriendin.

Als ik thuis vrij ben dan benauwd dat me. Wat moet ik daar gaan doen? Iedereen is altijd maar druk, druk, druk. Zomaar spontaan iets gaan doen zit er bijna niet in want alles moet gepland worden. De angst om ‘alleen’ te zijn benauwd me.

Ik heb geen groep vrijgezellen vriendinnen klaar staan die zitten te wachten op mijn terugkomst. Ze zouden het allemaal heerlijk vinden als ik weer terug ben, maar ze hebben allemaal hun eigen leven. De meeste van mijn vriendinnen zijn getrouwd, krijgen kindjes en zijn gesetteld. Iets schitterends om puur geluk te zien en om kleine wondertjes groot te zien worden. Maar ik ben zo heel anders…

Ik voel me verdeeld. Mijn familie is allemaal thuis en gaan steeds meer naar me verlangen. Eerst zeiden ze het niet zo, maar nu, na een ruime twee jaar wel. Ooit ben ik vertrokken om maximaal 8 maanden te gaan reizen. Alleen is dit al meer dan twee jaar geleden. En ik heb nog geen flauw idee wanneer ik terug wil gaan.

Ik mis mijn lieve omaatje. Oh als ik haar zomaar eens zou kunnen bezoeken. Samen in de achterkamer zitten en uren lang kletsen. De slappe lach krijgen en gezellig gaan winkelen. Ze zou me een arm geven en ik hoor haar al zeggen ‘kom maar kind, dan steken we hier over.’

Ik weet niet meer wat ik moet doen als ik terug ga. Het benauwd me zo. Ik ben bang dat ik er niet meer tussen pas. Bang dat er geen plaatst en ruimte meer voor me is. Bang dat ik me zal vervelen. Bang dat niemand tijd voor me heeft. Bang om zo anders te zijn dan alle anderen.

Ik zou in de stad kunnen gaan wonen. Daar waar het bruist van de jongeren. Op mijn eiland is het namelijk niet zo bruisend. Maar wat voor werk moet ik dan doen? Juf in Amsterdam is toch wel even net wat anders. En ik vind reisagente zo’n leuke baan! De connectie met mensen, ze helpen met het plannen van hun reis, alles voor ze regelen.

Wist ik maar hoe mijn leven zou lopen. Of had ik maar een vriendje. Dan zou ik hem kunnen volgen. Maar dat is de grootste onzin ooit, want als ik een partner zou hebben die naar links wil, dan wil ik standaard toch naar rechts. Het voelt goed om te dromen over het loslaten van alle verantwoordelijkheid en iemand te kunnen volgen. Maar dit is ook maar een droom.

Ik heb mijn hart aan de wereld verloren. Aan de mooie stranden, de prachtige bergen. Aan de watervallen, de schitterende meren. Aan de palmbomen en dennenbomen. Aan de stralende zon en aan de heldere melkweg. Ik heb mijn hart verloren aan de vrijheid.

De prijs van vrijheid die ik in mijn leven moet betalen is het waard. Het geeft me zoveel geluk, zoveel voldoening. Ik heb zoveel fantastiche mensen leren kennen. Alleen het komt en gaat, komt en gaat en iedereen die ik ontmoet komt en gaat, komt en gaat. Net als het deinen van de zee.

Ik hoor mijn moeder rommelen en zingen in de keuken. Mijn vader mompelt iets onverstaanbaars in zichzelf. Mijn broertjes zitten met hun neus in hun telefoons en mijn zus zit naast oma in de tuin, voetjes lekker omhoog. En ergens hoor ik ook in dat plaatje, maar ik ontbreek.

Ik voel me verdeeld. Weet niet meer waar ik hoor, wat goed is, wat te doen. Ik heb hier zo’n stabiel leven opgebouwd dat ik er immens tegen op zie dit ooit op te geven. Weer opnieuw beginnen, weer ergens anders heen, en waarheen? Er is nog zoveel te ontdekken, zoveel landen die ik niet heb bezocht.

Mijn roots ligt in Nederland. Ik ben een hele echte doorsnee Nederlandse meid. Recht voor z’n raap, eerlijk, niet op haar mondje gevallen. En ergens, ben ik zo bang om terug te gaan naar het land van herkomst omdat ik bang ben dat ik er niet meer tussen pas. Ik ben bang om terug te gaan naar een 9-5 mentaliteit en te leven op twee of drie weekjes vakantie per jaar.

Ik mis thuis, maar dit hier om Nieuw Zeeland is ook mijn thuis en Australië voelde ook als mijn thuis. En er zijn zoveel plekken die thuis kunnen worden. Dus waar hoor ik dan?

Ik verliet huis en haard, een thuisloze op zoek naar wat goed is, om het onvergelijkbare pad naar vrede te vinden.

Twee jaar geleden. Twee jaar geleden was ik net afgestudeerd. Werkte ik als juf. Twee jaar geleden woonde ik half in Ede en half op Flakkee. Twee jaar geleden was mijn leven gewoon, net zoals die van ieder ander. Ik werkte en was de weekenden vrij. Op zondag ging ik naar de kerk. Soms sprak ik af met vriendinnen, al was iedereen altijd erg druk dus dat moest altijd goed gepland worden. Twee jaar geleden was ik 23 jaar. Een leven als juf lag voor me, kreeg zelfs een vast contract aangeboden.

Twee jaar geleden koos ik ervoor om te vertrekken voor maximaal 8 maanden. Ik zat op het vliegveld en schreef dit:
Tjah… Daar zit je dan. Pa, ma en Dianda hebben me weggebracht. Wat heb ik er zin in! Het is zo gek om hier te zitten. Het lijkt net alsof de achtbaan zijn eerste hoogtepunt bereikt heeft en klaar staat om keihard naar beneden te gaan. Dat punt, je kent het waarschijnlijk wel, dat het net lijkt even stil te staan. Daar zit ik nu middenin. En met spanning, enthousiasme en nieuwsgierigheid ben ik klaar om me keihard te laten meenemen in een achtbaan aan ervaringen en emoties. Al mijn zintuigen staan op scherp!

En nu ben ik alweer twee jaar verder. Twee jaar geleden ben ik vertrokken en in die tijd heb ik twee verschillende landen rond gereisd. Ik heb in de afgelopen jaren in de outback gewoond en in Byron Bay. Ik ben begonnen met werken als reis agente. Ik heb de cirkel rondom Australië gereisd en alle hoogtepunten gezien. Ik ben naar Nieuw Zeeland verhuisd en heb in Queenstown en Mount Maunganui gewoond. Opnieuw heb ik ook dit hele land weer doorgereisd. Nu twee jaar verder ben ik gesetteld in Queenstown. Echt gesetteld, gesponsord door mijn werk zodat ik mag blijven. Dromen zijn uitgekomen, nieuwe vrienden zijn gemaakt en ontelbaar onvergetelijke herinneringen.

In twee jaar heb ik de weg naar vrijheid gevonden. Het voelt alsof ik het gekaderde meisje achter me gelaten heb. Je kunt eigenlijk niet anders dan dat je dicht naar jezelf toe groeit als je zo lang met jezelf bent. Ik heb twee jaar geleden alles achtergelaten. Met een enkeltje ben ik het vliegtuig in gestapt naar een onbekend land waar ik niemand kende. Het enige wat ik had was een backpack en mezelf. En zie me nu.

Twee jaar geleden vertrokken en ik voel nog steeds niet de drang om terug te komen. Ik blijf maar uitstellen. Nog één seizoen. Het voelt veel te fijn nog, voel me intens gelukkig. Ik werk en heb een toffe baan, woon in een heerlijk huis met fantastische huisgenoten en heb geweldige vrienden hier. We doen de meest toffe dingen op onze vrije dagen en skiën zoveel mogelijk. Ik weet eerlijk gezegd echt niet meer hoe mijn leven gaat lopen. Of dat ik ooit nog zou kunnen wennen aan een leven in Nederland. Dat maakt het soms ook wel een beetje onzeker of spannend. Ook ik hoop me ooit te settelen ergens, met iemand. Maar de ontelbare zegeningen die het reizen met zich brengt wegen zwaarder mee.

Twee jaar is een lange tijd. Jaren die voorbijgegaan zijn en waarin ik ook veel mooie of verdrietige momenten gemist hebt. Op afstand probeer ik altijd zoveel mogelijk mee te leven, al is het toch anders. En de mensen thuis doen dat ook. Twee jaar geleden vertrokken. Veel langer dan verwacht. Het het me dan ook veel meer gebracht. Meer dan ik me ooit kon voorstellen.

Twee jaren waar ik met enorm veel trots op terug kan kijken. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor iedereen die de afgelopen tijd altijd aan mijn zijde zijn blijven staan. Twee jaar alweer, jaren waarin ik echt alles uit het leven gehaald hebt wat erin zit. Oh wat zijn de afgelopen jaren fijn geweest en wat zie ik uit naar de tijd die nog gaat komen.

Het water spat op en modder sproeit in mijn gezicht. Ik scheur door de modderpoel de helling op en geef nog een extra dot gas. De quad komt met vier wielen van de grond en met een sprong beland ik op de off road track. De gids Mark grijnst en steekt zijn duim op. We racen verder. Met de zon op ons gezicht voelen we de vrieskou niet. Een paar plassen water zijn bevroren, maar we razen er gewoon overheen. Mijn bovenbenen knellen rondom de quad en ik sta half op en druk mijn gewicht naar beneden. Slippend komen we tot stilstand en met een grijns van oor tot oor geef ik Mark een high five.

Scott komt aangelopen en verteld dat hij een verrassing heeft. Hij is meerdere malen kampioen van Nieuw Zeeland, wereld kampioen luge rijden en heeft nog meer prijzen op zijn naam staan. Het bedrijf is van zijn vader en hij heeft er een groot aandeel in. Hij klopt met een kwajongens grijns op het zadel en steekt zijn hand uit. Zo beland ik achter hem op zijn quad. Het enige wat je moet doen is me heel goed vasthouden, zegt hij. Ik sla mijn armen om zijn middel en druk me stevig neer. Hij geeft vol gas en op twee wielen rijden we weg. Scott rijdt gigantisch goed en ik geniet van de rit. Met twee wielen door de bochten, op de achterwielen, we spinnen 360 graden rond op een bevroren meer en ijs spat me rond de oren. We rijden tegen de 100km per uur. We komen met alle wielen los van de grond. Hij heeft alle controle over de quad en ik voel me helemaal veilig. Terwijl we terug racen naar de groep roept hij dat we nog een keer op de achterwielen gaan rijden en dat ik mezelf met één hand moet vasthouden en met de andere hand de grond moet aanraken. Niet uit te drukken hoe fantastisch dat was.

Het was een intense dag, maar een geweldige manier om een vrije dag te besteden. We begonnen in een 4×4 en verkenden de omgeving van Arrowtown. We reden door de rivier en werden omgeven door de schitterende natuur. Vervolgens dropte de 4×4 ons af en stapten we in een buggy. Ik reed samen met Larissa, mijn huisgenootje. Met de buggy raasden we door de heuvels en bergen rondom Queenstown. Op en neer, door de modder en door het water. We stopten op de top en maakten prachtige foto’s van de omgeving. Oh, wat een land om te mogen wonen!

Aan het einde van de dag sprongen we op de quad bikes. En toen dit avontuur afgelopen was reden we naar een pub toe waar we pizza, chips en bier kregen. De openhaard knetterende en gaf warmte en licht. Ik voelde mijn wangen rozig worden en met moeite hield ik mijn ogen open.

Eenmaal thuis steken we de openhaard aan. Benjamin en Aimee kwamen net thuis van skiën en begonnen met koken. Met een glas rode wijn plof ik op de bank en we zetten muziek op. Mijn telefoon geeft een melding dat Scott een berichtje stuurt om me te bedanken dat ik ben gekomen vandaag. Volgens mij ben ik degene die hem moet bedanken!

Wat een dag. Zomaar een vrije dag hier in Queenstown. Een levenstijl die nog lang niet verveeld! Vandaag heb ik weer eens extra goed ervaren hoe het voelt om ‘alive’ te zijn.

“She was in love,
but not in love with
someone or something;
she was in love with her
life.”
― Robert M. Drake

Dat heerlijke gevoel van tevredenheid. Ik voel rust, geluk, liefde. Van het moment dat ik wakker word tot het moment dat ik naar bed ga. Mijn kamer, witte muren, zwarte gordijnen met een grof bloemen patroon, een grote plant in de hoek en een schilderij met bamboo bladeren boven mijn bed. Een grote kamer voor mezelf alleen. Het is koud en ik schiet snel mijn donker grijze badjas aan en spring de douche in. Ik loop de woonkamer binnen en ben de eerste die wakker is. Ik open de zware donker rode gordijnen en het uitzicht ontvouwt zich voor me. De bergen, het meer, de prachtige sneeuw wat goud oplicht in de opkomende zon.

Glimlachend zie ik de foto’s van mijn familie. Mijn zus heeft koelkast magneten opgestuurd naar me met plaatjes van papa, mama, mijn broertjes, haar zelf, opa (als herinnering), oma en de hond. Ik pak fruit en yoghurt en maak een smoothie en smeer mijn brood voor lunch. Vijf minuten voordat ik in de winkel moet zijn trek ik mijn Doctor Martens aan en vlieg de deur uit. Van huis naar werk is zo dichtbij! De berg af, links de bocht om, de straat oversteken bij de bibliotheek. De verkeerslichten staan zoals altijd op rood, maar ik steek toch rennend de straat over. Nu nog een minuutje rechtdoor en dan ben ik er. De jongens aan de andere kant van de straat bij Happy Travels zijn er al en zwaaien naar me. Met mijn smoothie in de ene hand graai ik met de andere naar mijn sleutel en open de deuren van de winkel. Lichten en muziek aan en we zijn er weer klaar voor! In onze winkel werken drie jongens en twee meiden. Daniel McKillen is mijn manager, hij komt uit Ierland. Mathias Bonsoe komt uit Denemarken en Sam is de nieuwste in het team, een Engelse bloke. Matilde is de top seller van heel Nieuw Zeeland, een lieve, mooie meid uit Zweden.

Het werk bij Happys voelt voor het eerst sinds ik aan het reizen ben als echt een baan. Ik ga naar werk, geef reis advies en informatie en boek mensen in voor hun trips en ga weer naar huis. De winkel waarin ik werk is ver uit een van de beste winkels in town en ik werk er met trots. Het ziet er strak uit met een mooie, luxe inrichting. Mijn collega’s zijn allemaal heel sterke sales mensen die hun werk enorm goed doen. We hebben heel veel lol op het werk, terwijl we serieus zijn in wat we doen. De voordelen om voor Happys te werken zijn eindeloos. Ik voel me zo gezegend! We hebben een groot team en iedereen is erg betrokken met elkaar. Veel feestjes, veel vrienden en ik hou ervan om veel mensen om me heen te hebben. We zijn allemaal gigantisch enthousiast voor het opkomende winter seizoen en ik zuig de informatie op van de trainingen die we krijgen om alle nieuwe producten te leren die we gaan verkopen. Hiernaast ben ik ook zo trots dat ik mag zeggen dat ik officieel op sponsorship ben en ik verblijf op een work visa, geldig voor een heel nieuw jaar. Ik ben de eerste binnen dit bedrijf in Nieuw Zeeland die in het korte termijn van zes weken werken al gesponsord is. Een geweldige waardering voor het werk wat ik doe!

Twee dagen geleden ben ik nog naar Milford Sound gevlogen. Cadeautje van mijn baas. Een van de mooiste dagen in mijn leven. De uitzichten waren ongekend mooi. Toen we over Mount Aspiring vlogen en we enkele meters van de besneeuwde glaciers vandaan vlogen kwam alles zo intens binnen. Ik kon het niet tegenhouden en de tranen vulden mijn ogen. Gelukkig zag ik dat Stefanie ook emotioneel geraakt werd van de sprakeloos makende uitzichten. De vlucht naar Milford Sound is de nummer 1 scenic flight in de hele wereld en ik snap echt heel goed waarom dat zo is. De bergen, meren, glaciers, watervallen, bossen, de oceaan… En dat alles in een 45 minuten durende vlucht is bijna te bizar om te kunnen bevatten. Aangekomen in Milford Sound zijn we met een cruise erdoorheen gevaren en toen vlogen we via een andere route weer terug naar huis. Ik ben eindeloos dankbaar dat ik zulke dingen mag doen en dat ik voor zo’n toffe bedrijf mag werken waarbij dit mogelijk is.

De winter staat voor de deur en ik ben er helemaal klaar voor. Ik heb na lang zoeken eindelijk de ski broek gevonden die ik wilde. We hebben het bed uit de auto gehaald, zodat we nu ruimte hebben om onze skies erin te gooien en met meer mensen tegelijk de berg op kunnen gaan. Iedereen in ons huis is een fanatieke skier of snowboarder. Alle huisgenoten met wie we samen wonen voelt echt als een familie. We genieten ervan om samen te koken, te eten, of gewoon lekker chillen met de openhaard aan en met een goede fles rode wijn. Het knapperende hout vuur en het gezellige gekletst geeft ons huis zo’n heerlijk thuis gevoel. We hebben veel dezelfde vrienden die vaak langs komen. Cam en Aimee die met ons wonen ken ik nog vanuit Byron Bay. Sonni en Sam zijn heel goede vrienden van ons die we ook uit Byron kennen en zijn dan ook vaak bij ons te vinden. Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat er mensen even naar binnen lopen. Onbijten, lunchen, een koffietje, avonden rond hangen…. Ons huis is echt een centraal punt voor iedereen om ons heen. Alle huisgenoten in ons huis zijn heel erg layback en relaxed. Tara (Engels) en Danny (Spaans) zijn een super leuk koppel en Benjamin (Engels) woont hier en zijn vriendin slaap hier heel vaak. Anouk en ik zijn de enige singles in huis. We hebben heerlijk onze eigen kamer. Een huiselijk huis. We hebben een echt thuis.

En zo gaat het leven door. Ik werk full time, ben twee dagen per week vrij net als de meest gemiddelde Nederlander. Elke vrije dag wil ik vanaf nu de bergen op om te skien en voor de rest geniet ik elke dag! Ik voel me vrij. Het leven voelt als een echt leven, nu het reizen voorbij is (voor nu) en we echt helemaal gesetteld zijn. Ik kan me er aan overgeven en ik bouw echt iets op hier. Het voelt veel serieuzer met werk nu ook. Ik had nooit gedacht dat mijn leven zo’n wending zou krijgen en dat ik Queenstown zo zou gaan lief hebben.

En zo komt het dat ik elke dag wakker word en elke dag naar bed ga met een intens gevoel van tevredenheid, geluk, rust en liefde.

Liefs,

Mareisje

PS: Ik mis heel erg een kwark taart. Zou iemand een pakje kunnen opsturen? En van die zakjes honig/ maggi kruiden om eten mee te maken (spaghetti bijv, of wereldse gerechten). 6 Weaver Street, 9300 Queenstown

Ik vertrok uit Mount Maunganui met het idee om eind maart in Queenstown aan te komen. Daar zouden we onze auto verkopen en met dat geld wilden we een ticket naar Azië boeken. We hadden al heel veel informatie opgezocht over alle landen die we daar wilden gaan bezoeken en waren er helemaal klaar voor. In juli zouden we dan naar huis gaan. Precies twee jaar later terug komen. Een prachtig idee. Maar het liep weer eens anders.

De twijfel kwam steeds meer. We fantaseerden steeds meer. Gelukkig zaten we ook hiermee weer helemaal op een lijn. En al pratend en kletsend reden we via Franz Josef naar beneden. Via de Haast Pass, een fantastisch mooie route door de bergen heen, kwamen we na een stop bij de Blue Pools aan in Wanaka. We zaten nog maar een uurtje van Queenstown vandaan en de omgeving begon steeds vertrouwder aan te voelen. We bleven een paar dagen in het knusse dorpje tussen de bergen en aan het meer. In Wanaka heb je de beroemde boom, die in het midden van het water staat. Half Azië was hier foto’s van aan het maken en ook wij hingen de toerist uit. We dronken kopjes koffie, winkelden en lagen bij het meer in de zon. Een paar heerlijke dagen! Vanuit hier wilden we naar Mount Cook rijden, maar onze auto (Henk de Tank is zijn naam) kreeg een lekke band! Twee meiden aan de kant van de weg doet gelukkig wonderen en we stonden nog geen 5 minuten stil toen de eerste auto’s al voor ons stopten. En ook in de garage was er eigenlijk geen plek meer, maar die zelfde dag werd onze auto nog gerepareerd. Vrouw power. Daar houden we wel van.

Met twee nieuwe banden vlogen we de weg weer op. Lake Tekapo was machtig mooi. Het water was weer eens zo helder blauw. De hele reis hebben we ontzettend veel geluk gehad met het weer. Ook nu weer, juist door de zon die zo uitbundig op het water scheen, wat maakte dat alle kleuren nog meer helder waren. We wachten uren om een mooie foto van de Church of the Good Shepherd te kunnen maken. Ook hier was half Azië weer eens aanwezig, maar wonder boven wonder lukte het om een goede foto te maken. We reden naar Mount Cook. Achter elke bocht zagen we Mount Cook vanuit een ander perspectief. Elke keer net weer wat mooier dan de keer ervoor. We genoten intens van de Hooker Valley track. De natuur was adembenemend! De track was vlak en dat maakt het ook fantastisch bewandelbaar voor ons. Om aan het einde een meer vol met ijsblokken te zien liet ons weer helemaal versteld staan. Nieuw Zeeland blijft ons verrassen!

En voor we het wisten reden we de oh zo vertrouwde weg naar het stadje Queenstown toe. We zagen direct vertrouwde gezichten op straat en we toeterden en zwaaiden. Op maandag kwamen we aan. En vanaf dat moment begon het voor de eerste keer sinds onze roadtrip te regenen. Werkelijk waar! De hele road trip hebben we zoveel geluk gehad met het weer! We hebben het beste van het beste gekregen. Op woensdag liepen we een hostel binnen om Nacho op te halen. Ronja, een lieve prachtige Duitse vrouw stond achter de travel desk. Ze begroette ons hartelijk met een dikke knuffel. We kenden haar nog van vorig jaar. Al pratend hoe onze road trip was geweest vroeg ze of ik weer terug kwam bij Happys. Nou, niet echt, antwoordde ik, we gaan de auto verkopen en naar Azie volgende week! Vervolgens liep Lewis, haar vriend, de area manager het hostel binnen. Ronja vroeg hem gekscherend of hij nog personeel nodig had. Lewis keek lachend op en herkende ons, maar nee, hij had niemand nodig. Hij dook achter de computer en was druk bezig. Plotseling keek hij op en onderbrak ons gesprek. ‘Nou, misschien heb ik wel iemand nodig’ zei hij meer tegen zichzelf dan in het algemeen. We gingen er niet op in en kletsten weer verder. ‘Ja, nou eigenlijk heb ik wel iemand nodig!’ riep hij opeens uit. ‘Je bent aangenomen, loop maar even mee, dan kun je je manager ontmoeten.’ Verbaasd keek ik naar Lewis, Ronja en Anouk. Twijfel vulde mijn hart. Wil ik dit? Is dit wat ik wil gaan doen? Ga ik echt blijven en weer voor Happys werken? Echt wonen en settelen in Queenstown? Dit is dit keer niet zomaar een backpack baan want we hebben heel Australië en Nieuw Zeeland nu gezien. Nu praten we over echt settelen en een leven opbouwen! Dit betekend weer een verjaardag niet thuis vieren, Annewien is zwanger, Dianda is jarig, Rachel is verhuisd en zo vlogen mijn gedachten voort. We liepen naar het information centre en ontmoette mijn nieuwe collega’s. In de winkel zag Dan mijn twijfel en hij zei hartelijk dat ik eerst maar even een dagje moest meedraaien en dan kon ik bedenken of ik dit wilde. Vier dagen na onze aankomst in Queenstown was ik weer als reis agente aan het werk bij het bedrijf wat ik zo respecteer. En vanaf het eerste moment dat ik terug ben, voel ik me echt gelukkig hier! En zo kwam het dat we onze auto niet verkochten, geen ticket naar Azië boekten, maar het thuisfront op de hoogte brachten dat we (weer) langer weg zouden blijven.

De jongens namen mijn training erg serieus en stap voor stap bereiden ze me voor op de winter drukte die gaat komen. Door hun manier van werken voel ik mijn zelfvertrouwen steeds meer toenemen. In Australia heb ik mijn werk goed gedaan, maar terugkijkend op mijn tijd ben ik nu al hier in Nieuw Zeeland zoveel gegroeid! Het kost weer veel tijd en energie en ook op mijn vrije dagen ben ik aan het werk. Iets wat ik in Byron ook deed. Maar ik merk ook dat ik zoveel voldoening krijg uit dit werk. Met mensen kletsen, ze mijn hulp aanbieden, hun reis helpen plannen, boekingen maken. Ik ben weer helemaal in mijn element!

Ook Anouk is helemaal gesetteld. Zij heeft een baan in een luxe hotel en ze doet het geweldig. Ze is nog maar net begonnen en de eerste reviews staan al online waarin haar naam wordt genoemd. Ik had niet anders verwacht! Een huis zoeken duurde iets langer bij ons. Doordat we vorig jaar op echt de meest perfecte locatie woonden, waren we behoorlijk veeleisend wat betreft een huis. We wilden in het dorp wonen, maar een luxer huis dan vorig jaar. Maar na 3 weken zoeken is dat mooi gelukt! We wonen precies een huis achter ons oude huis (hoe bedoel je opnieuw de perfecte locatie) en het huis is zoveel beter dan wat we hiervoor hadden! Een grote woonkamer met open haard geeft het geheel een huiselijke sfeer. De ramen bieden uitzicht over de bergen en het meer. We hebben beiden een eigen slaapkamer, waardoor we echt ons eigen plekje hebben. Ik heb de mijne zo leuk ingericht! Zwart en wit en met donker groene tinten en licht hout wat het een jungle effect geeft. Strak en warm. Het huis is met de openhaard aan ook goed warm, wat een heel belangrijk aspect is voor de vaak koude, oude huizen in Queenstown. Nee, we hebben het weer goed voor elkaar. Een fijne baan, een huis, heel lieve mensen om ons heen, een auto, skipas en ski’s… We zijn klaar voor de winter!

En zo komt het dat we nu niet in Azie zitten, maar gesetteld in Queenstown. Het leven heeft soms leuke verrassingen in de petto. Voor mij is spontaniteit en niet vasthouden aan gemaakte plannen de elementen waardoor ons leven leuke aangename wendingen krijgt. Terwijl de regen zachtjes naar beneden miezert, de bergen in een grijze wolkendeken verpakt zit, zit ik warm in de woonkamer gehuld in een badjas deze blog te schrijven. Een vrije dag, maar ik ga me zo eerst aankleden om een boeking te maken voor een paar Dutchies. De middag is nog ongepland, maar Aimee stuurt net een berichtje of ik zin heb in een bakje koffie in town. En vanavond gaan we uiteten met een groep vrienden. Ja…. We zijn klaar met backpacken en bouwen hier nu een leven op.

Geen Azie, maar terug in Queenstown. Wat is fijn!