Ik word wakker en trek de gordijnen open. Blauwe lucht, de bergen, de bovenste bomen met een prachtig laagje sneeuw erop. Ik schiet mijn pantoffels aan en zet een kopje thee. Terwijl ik mezelf op de bank nestel ontwaak ik langzaam terwijl de zon op komt boven het meer.

Ik word wakker en stap uit bed. Het rolgordijn draai ik omhoog en ik zie de Geldersedijk. Beneden wordt er gerommeld en de geur van verse koffie stijgt op. Ik schiet mijn pantoffels aan en loop de trap af. Jara ligt beneden de trap te wachten. Ze heft haar kop op en ik aai haar. Mijn ouders zitten buiten op het terras. De krant erbij, kopje koffie en een koekje. Ik kijk uit over de polder, de uitgestrekte vlakke velden. Een paar koeien, veel geiten, het groene gras en de blauwe lucht.

Twee werelden. Ik voel me zo thuis in twee werelden. En ik voel me zo verloren bij het idee dat ik ooit moet kiezen, want dat kan ik niet.

Als ik hier een dag vrij ben dan ga ik skydiven, paragliding, doe ik een rondje in een jetboat, een helicopter vlucht of noem maar iets geks. Door mijn werk is alles mogelijk! Ik ga graag skiën, een rondje lopen of drink een kopje koffie met een vriendin.

Als ik thuis vrij ben dan benauwd dat me. Wat moet ik daar gaan doen? Iedereen is altijd maar druk, druk, druk. Zomaar spontaan iets gaan doen zit er bijna niet in want alles moet gepland worden. De angst om ‘alleen’ te zijn benauwd me.

Ik heb geen groep vrijgezellen vriendinnen klaar staan die zitten te wachten op mijn terugkomst. Ze zouden het allemaal heerlijk vinden als ik weer terug ben, maar ze hebben allemaal hun eigen leven. De meeste van mijn vriendinnen zijn getrouwd, krijgen kindjes en zijn gesetteld. Iets schitterends om puur geluk te zien en om kleine wondertjes groot te zien worden. Maar ik ben zo heel anders…

Ik voel me verdeeld. Mijn familie is allemaal thuis en gaan steeds meer naar me verlangen. Eerst zeiden ze het niet zo, maar nu, na een ruime twee jaar wel. Ooit ben ik vertrokken om maximaal 8 maanden te gaan reizen. Alleen is dit al meer dan twee jaar geleden. En ik heb nog geen flauw idee wanneer ik terug wil gaan.

Ik mis mijn lieve omaatje. Oh als ik haar zomaar eens zou kunnen bezoeken. Samen in de achterkamer zitten en uren lang kletsen. De slappe lach krijgen en gezellig gaan winkelen. Ze zou me een arm geven en ik hoor haar al zeggen ‘kom maar kind, dan steken we hier over.’

Ik weet niet meer wat ik moet doen als ik terug ga. Het benauwd me zo. Ik ben bang dat ik er niet meer tussen pas. Bang dat er geen plaatst en ruimte meer voor me is. Bang dat ik me zal vervelen. Bang dat niemand tijd voor me heeft. Bang om zo anders te zijn dan alle anderen.

Ik zou in de stad kunnen gaan wonen. Daar waar het bruist van de jongeren. Op mijn eiland is het namelijk niet zo bruisend. Maar wat voor werk moet ik dan doen? Juf in Amsterdam is toch wel even net wat anders. En ik vind reisagente zo’n leuke baan! De connectie met mensen, ze helpen met het plannen van hun reis, alles voor ze regelen.

Wist ik maar hoe mijn leven zou lopen. Of had ik maar een vriendje. Dan zou ik hem kunnen volgen. Maar dat is de grootste onzin ooit, want als ik een partner zou hebben die naar links wil, dan wil ik standaard toch naar rechts. Het voelt goed om te dromen over het loslaten van alle verantwoordelijkheid en iemand te kunnen volgen. Maar dit is ook maar een droom.

Ik heb mijn hart aan de wereld verloren. Aan de mooie stranden, de prachtige bergen. Aan de watervallen, de schitterende meren. Aan de palmbomen en dennenbomen. Aan de stralende zon en aan de heldere melkweg. Ik heb mijn hart verloren aan de vrijheid.

De prijs van vrijheid die ik in mijn leven moet betalen is het waard. Het geeft me zoveel geluk, zoveel voldoening. Ik heb zoveel fantastiche mensen leren kennen. Alleen het komt en gaat, komt en gaat en iedereen die ik ontmoet komt en gaat, komt en gaat. Net als het deinen van de zee.

Ik hoor mijn moeder rommelen en zingen in de keuken. Mijn vader mompelt iets onverstaanbaars in zichzelf. Mijn broertjes zitten met hun neus in hun telefoons en mijn zus zit naast oma in de tuin, voetjes lekker omhoog. En ergens hoor ik ook in dat plaatje, maar ik ontbreek.

Ik voel me verdeeld. Weet niet meer waar ik hoor, wat goed is, wat te doen. Ik heb hier zo’n stabiel leven opgebouwd dat ik er immens tegen op zie dit ooit op te geven. Weer opnieuw beginnen, weer ergens anders heen, en waarheen? Er is nog zoveel te ontdekken, zoveel landen die ik niet heb bezocht.

Mijn roots ligt in Nederland. Ik ben een hele echte doorsnee Nederlandse meid. Recht voor z’n raap, eerlijk, niet op haar mondje gevallen. En ergens, ben ik zo bang om terug te gaan naar het land van herkomst omdat ik bang ben dat ik er niet meer tussen pas. Ik ben bang om terug te gaan naar een 9-5 mentaliteit en te leven op twee of drie weekjes vakantie per jaar.

Ik mis thuis, maar dit hier om Nieuw Zeeland is ook mijn thuis en Australië voelde ook als mijn thuis. En er zijn zoveel plekken die thuis kunnen worden. Dus waar hoor ik dan?

Ik verliet huis en haard, een thuisloze op zoek naar wat goed is, om het onvergelijkbare pad naar vrede te vinden.

Twee jaar geleden. Twee jaar geleden was ik net afgestudeerd. Werkte ik als juf. Twee jaar geleden woonde ik half in Ede en half op Flakkee. Twee jaar geleden was mijn leven gewoon, net zoals die van ieder ander. Ik werkte en was de weekenden vrij. Op zondag ging ik naar de kerk. Soms sprak ik af met vriendinnen, al was iedereen altijd erg druk dus dat moest altijd goed gepland worden. Twee jaar geleden was ik 23 jaar. Een leven als juf lag voor me, kreeg zelfs een vast contract aangeboden.

Twee jaar geleden koos ik ervoor om te vertrekken voor maximaal 8 maanden. Ik zat op het vliegveld en schreef dit:
Tjah… Daar zit je dan. Pa, ma en Dianda hebben me weggebracht. Wat heb ik er zin in! Het is zo gek om hier te zitten. Het lijkt net alsof de achtbaan zijn eerste hoogtepunt bereikt heeft en klaar staat om keihard naar beneden te gaan. Dat punt, je kent het waarschijnlijk wel, dat het net lijkt even stil te staan. Daar zit ik nu middenin. En met spanning, enthousiasme en nieuwsgierigheid ben ik klaar om me keihard te laten meenemen in een achtbaan aan ervaringen en emoties. Al mijn zintuigen staan op scherp!

En nu ben ik alweer twee jaar verder. Twee jaar geleden ben ik vertrokken en in die tijd heb ik twee verschillende landen rond gereisd. Ik heb in de afgelopen jaren in de outback gewoond en in Byron Bay. Ik ben begonnen met werken als reis agente. Ik heb de cirkel rondom Australië gereisd en alle hoogtepunten gezien. Ik ben naar Nieuw Zeeland verhuisd en heb in Queenstown en Mount Maunganui gewoond. Opnieuw heb ik ook dit hele land weer doorgereisd. Nu twee jaar verder ben ik gesetteld in Queenstown. Echt gesetteld, gesponsord door mijn werk zodat ik mag blijven. Dromen zijn uitgekomen, nieuwe vrienden zijn gemaakt en ontelbaar onvergetelijke herinneringen.

In twee jaar heb ik de weg naar vrijheid gevonden. Het voelt alsof ik het gekaderde meisje achter me gelaten heb. Je kunt eigenlijk niet anders dan dat je dicht naar jezelf toe groeit als je zo lang met jezelf bent. Ik heb twee jaar geleden alles achtergelaten. Met een enkeltje ben ik het vliegtuig in gestapt naar een onbekend land waar ik niemand kende. Het enige wat ik had was een backpack en mezelf. En zie me nu.

Twee jaar geleden vertrokken en ik voel nog steeds niet de drang om terug te komen. Ik blijf maar uitstellen. Nog één seizoen. Het voelt veel te fijn nog, voel me intens gelukkig. Ik werk en heb een toffe baan, woon in een heerlijk huis met fantastische huisgenoten en heb geweldige vrienden hier. We doen de meest toffe dingen op onze vrije dagen en skiën zoveel mogelijk. Ik weet eerlijk gezegd echt niet meer hoe mijn leven gaat lopen. Of dat ik ooit nog zou kunnen wennen aan een leven in Nederland. Dat maakt het soms ook wel een beetje onzeker of spannend. Ook ik hoop me ooit te settelen ergens, met iemand. Maar de ontelbare zegeningen die het reizen met zich brengt wegen zwaarder mee.

Twee jaar is een lange tijd. Jaren die voorbijgegaan zijn en waarin ik ook veel mooie of verdrietige momenten gemist hebt. Op afstand probeer ik altijd zoveel mogelijk mee te leven, al is het toch anders. En de mensen thuis doen dat ook. Twee jaar geleden vertrokken. Veel langer dan verwacht. Het het me dan ook veel meer gebracht. Meer dan ik me ooit kon voorstellen.

Twee jaren waar ik met enorm veel trots op terug kan kijken. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor iedereen die de afgelopen tijd altijd aan mijn zijde zijn blijven staan. Twee jaar alweer, jaren waarin ik echt alles uit het leven gehaald hebt wat erin zit. Oh wat zijn de afgelopen jaren fijn geweest en wat zie ik uit naar de tijd die nog gaat komen.

Het water spat op en modder sproeit in mijn gezicht. Ik scheur door de modderpoel de helling op en geef nog een extra dot gas. De quad komt met vier wielen van de grond en met een sprong beland ik op de off road track. De gids Mark grijnst en steekt zijn duim op. We racen verder. Met de zon op ons gezicht voelen we de vrieskou niet. Een paar plassen water zijn bevroren, maar we razen er gewoon overheen. Mijn bovenbenen knellen rondom de quad en ik sta half op en druk mijn gewicht naar beneden. Slippend komen we tot stilstand en met een grijns van oor tot oor geef ik Mark een high five.

Scott komt aangelopen en verteld dat hij een verrassing heeft. Hij is meerdere malen kampioen van Nieuw Zeeland, wereld kampioen luge rijden en heeft nog meer prijzen op zijn naam staan. Het bedrijf is van zijn vader en hij heeft er een groot aandeel in. Hij klopt met een kwajongens grijns op het zadel en steekt zijn hand uit. Zo beland ik achter hem op zijn quad. Het enige wat je moet doen is me heel goed vasthouden, zegt hij. Ik sla mijn armen om zijn middel en druk me stevig neer. Hij geeft vol gas en op twee wielen rijden we weg. Scott rijdt gigantisch goed en ik geniet van de rit. Met twee wielen door de bochten, op de achterwielen, we spinnen 360 graden rond op een bevroren meer en ijs spat me rond de oren. We rijden tegen de 100km per uur. We komen met alle wielen los van de grond. Hij heeft alle controle over de quad en ik voel me helemaal veilig. Terwijl we terug racen naar de groep roept hij dat we nog een keer op de achterwielen gaan rijden en dat ik mezelf met één hand moet vasthouden en met de andere hand de grond moet aanraken. Niet uit te drukken hoe fantastisch dat was.

Het was een intense dag, maar een geweldige manier om een vrije dag te besteden. We begonnen in een 4×4 en verkenden de omgeving van Arrowtown. We reden door de rivier en werden omgeven door de schitterende natuur. Vervolgens dropte de 4×4 ons af en stapten we in een buggy. Ik reed samen met Larissa, mijn huisgenootje. Met de buggy raasden we door de heuvels en bergen rondom Queenstown. Op en neer, door de modder en door het water. We stopten op de top en maakten prachtige foto’s van de omgeving. Oh, wat een land om te mogen wonen!

Aan het einde van de dag sprongen we op de quad bikes. En toen dit avontuur afgelopen was reden we naar een pub toe waar we pizza, chips en bier kregen. De openhaard knetterende en gaf warmte en licht. Ik voelde mijn wangen rozig worden en met moeite hield ik mijn ogen open.

Eenmaal thuis steken we de openhaard aan. Benjamin en Aimee kwamen net thuis van skiën en begonnen met koken. Met een glas rode wijn plof ik op de bank en we zetten muziek op. Mijn telefoon geeft een melding dat Scott een berichtje stuurt om me te bedanken dat ik ben gekomen vandaag. Volgens mij ben ik degene die hem moet bedanken!

Wat een dag. Zomaar een vrije dag hier in Queenstown. Een levenstijl die nog lang niet verveeld! Vandaag heb ik weer eens extra goed ervaren hoe het voelt om ‘alive’ te zijn.

“She was in love,
but not in love with
someone or something;
she was in love with her
life.”
― Robert M. Drake

Dat heerlijke gevoel van tevredenheid. Ik voel rust, geluk, liefde. Van het moment dat ik wakker word tot het moment dat ik naar bed ga. Mijn kamer, witte muren, zwarte gordijnen met een grof bloemen patroon, een grote plant in de hoek en een schilderij met bamboo bladeren boven mijn bed. Een grote kamer voor mezelf alleen. Het is koud en ik schiet snel mijn donker grijze badjas aan en spring de douche in. Ik loop de woonkamer binnen en ben de eerste die wakker is. Ik open de zware donker rode gordijnen en het uitzicht ontvouwt zich voor me. De bergen, het meer, de prachtige sneeuw wat goud oplicht in de opkomende zon.

Glimlachend zie ik de foto’s van mijn familie. Mijn zus heeft koelkast magneten opgestuurd naar me met plaatjes van papa, mama, mijn broertjes, haar zelf, opa (als herinnering), oma en de hond. Ik pak fruit en yoghurt en maak een smoothie en smeer mijn brood voor lunch. Vijf minuten voordat ik in de winkel moet zijn trek ik mijn Doctor Martens aan en vlieg de deur uit. Van huis naar werk is zo dichtbij! De berg af, links de bocht om, de straat oversteken bij de bibliotheek. De verkeerslichten staan zoals altijd op rood, maar ik steek toch rennend de straat over. Nu nog een minuutje rechtdoor en dan ben ik er. De jongens aan de andere kant van de straat bij Happy Travels zijn er al en zwaaien naar me. Met mijn smoothie in de ene hand graai ik met de andere naar mijn sleutel en open de deuren van de winkel. Lichten en muziek aan en we zijn er weer klaar voor! In onze winkel werken drie jongens en twee meiden. Daniel McKillen is mijn manager, hij komt uit Ierland. Mathias Bonsoe komt uit Denemarken en Sam is de nieuwste in het team, een Engelse bloke. Matilde is de top seller van heel Nieuw Zeeland, een lieve, mooie meid uit Zweden.

Het werk bij Happys voelt voor het eerst sinds ik aan het reizen ben als echt een baan. Ik ga naar werk, geef reis advies en informatie en boek mensen in voor hun trips en ga weer naar huis. De winkel waarin ik werk is ver uit een van de beste winkels in town en ik werk er met trots. Het ziet er strak uit met een mooie, luxe inrichting. Mijn collega’s zijn allemaal heel sterke sales mensen die hun werk enorm goed doen. We hebben heel veel lol op het werk, terwijl we serieus zijn in wat we doen. De voordelen om voor Happys te werken zijn eindeloos. Ik voel me zo gezegend! We hebben een groot team en iedereen is erg betrokken met elkaar. Veel feestjes, veel vrienden en ik hou ervan om veel mensen om me heen te hebben. We zijn allemaal gigantisch enthousiast voor het opkomende winter seizoen en ik zuig de informatie op van de trainingen die we krijgen om alle nieuwe producten te leren die we gaan verkopen. Hiernaast ben ik ook zo trots dat ik mag zeggen dat ik officieel op sponsorship ben en ik verblijf op een work visa, geldig voor een heel nieuw jaar. Ik ben de eerste binnen dit bedrijf in Nieuw Zeeland die in het korte termijn van zes weken werken al gesponsord is. Een geweldige waardering voor het werk wat ik doe!

Twee dagen geleden ben ik nog naar Milford Sound gevlogen. Cadeautje van mijn baas. Een van de mooiste dagen in mijn leven. De uitzichten waren ongekend mooi. Toen we over Mount Aspiring vlogen en we enkele meters van de besneeuwde glaciers vandaan vlogen kwam alles zo intens binnen. Ik kon het niet tegenhouden en de tranen vulden mijn ogen. Gelukkig zag ik dat Stefanie ook emotioneel geraakt werd van de sprakeloos makende uitzichten. De vlucht naar Milford Sound is de nummer 1 scenic flight in de hele wereld en ik snap echt heel goed waarom dat zo is. De bergen, meren, glaciers, watervallen, bossen, de oceaan… En dat alles in een 45 minuten durende vlucht is bijna te bizar om te kunnen bevatten. Aangekomen in Milford Sound zijn we met een cruise erdoorheen gevaren en toen vlogen we via een andere route weer terug naar huis. Ik ben eindeloos dankbaar dat ik zulke dingen mag doen en dat ik voor zo’n toffe bedrijf mag werken waarbij dit mogelijk is.

De winter staat voor de deur en ik ben er helemaal klaar voor. Ik heb na lang zoeken eindelijk de ski broek gevonden die ik wilde. We hebben het bed uit de auto gehaald, zodat we nu ruimte hebben om onze skies erin te gooien en met meer mensen tegelijk de berg op kunnen gaan. Iedereen in ons huis is een fanatieke skier of snowboarder. Alle huisgenoten met wie we samen wonen voelt echt als een familie. We genieten ervan om samen te koken, te eten, of gewoon lekker chillen met de openhaard aan en met een goede fles rode wijn. Het knapperende hout vuur en het gezellige gekletst geeft ons huis zo’n heerlijk thuis gevoel. We hebben veel dezelfde vrienden die vaak langs komen. Cam en Aimee die met ons wonen ken ik nog vanuit Byron Bay. Sonni en Sam zijn heel goede vrienden van ons die we ook uit Byron kennen en zijn dan ook vaak bij ons te vinden. Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat er mensen even naar binnen lopen. Onbijten, lunchen, een koffietje, avonden rond hangen…. Ons huis is echt een centraal punt voor iedereen om ons heen. Alle huisgenoten in ons huis zijn heel erg layback en relaxed. Tara (Engels) en Danny (Spaans) zijn een super leuk koppel en Benjamin (Engels) woont hier en zijn vriendin slaap hier heel vaak. Anouk en ik zijn de enige singles in huis. We hebben heerlijk onze eigen kamer. Een huiselijk huis. We hebben een echt thuis.

En zo gaat het leven door. Ik werk full time, ben twee dagen per week vrij net als de meest gemiddelde Nederlander. Elke vrije dag wil ik vanaf nu de bergen op om te skien en voor de rest geniet ik elke dag! Ik voel me vrij. Het leven voelt als een echt leven, nu het reizen voorbij is (voor nu) en we echt helemaal gesetteld zijn. Ik kan me er aan overgeven en ik bouw echt iets op hier. Het voelt veel serieuzer met werk nu ook. Ik had nooit gedacht dat mijn leven zo’n wending zou krijgen en dat ik Queenstown zo zou gaan lief hebben.

En zo komt het dat ik elke dag wakker word en elke dag naar bed ga met een intens gevoel van tevredenheid, geluk, rust en liefde.

Liefs,

Mareisje

PS: Ik mis heel erg een kwark taart. Zou iemand een pakje kunnen opsturen? En van die zakjes honig/ maggi kruiden om eten mee te maken (spaghetti bijv, of wereldse gerechten). 6 Weaver Street, 9300 Queenstown

Ik vertrok uit Mount Maunganui met het idee om eind maart in Queenstown aan te komen. Daar zouden we onze auto verkopen en met dat geld wilden we een ticket naar Azië boeken. We hadden al heel veel informatie opgezocht over alle landen die we daar wilden gaan bezoeken en waren er helemaal klaar voor. In juli zouden we dan naar huis gaan. Precies twee jaar later terug komen. Een prachtig idee. Maar het liep weer eens anders.

De twijfel kwam steeds meer. We fantaseerden steeds meer. Gelukkig zaten we ook hiermee weer helemaal op een lijn. En al pratend en kletsend reden we via Franz Josef naar beneden. Via de Haast Pass, een fantastisch mooie route door de bergen heen, kwamen we na een stop bij de Blue Pools aan in Wanaka. We zaten nog maar een uurtje van Queenstown vandaan en de omgeving begon steeds vertrouwder aan te voelen. We bleven een paar dagen in het knusse dorpje tussen de bergen en aan het meer. In Wanaka heb je de beroemde boom, die in het midden van het water staat. Half Azië was hier foto’s van aan het maken en ook wij hingen de toerist uit. We dronken kopjes koffie, winkelden en lagen bij het meer in de zon. Een paar heerlijke dagen! Vanuit hier wilden we naar Mount Cook rijden, maar onze auto (Henk de Tank is zijn naam) kreeg een lekke band! Twee meiden aan de kant van de weg doet gelukkig wonderen en we stonden nog geen 5 minuten stil toen de eerste auto’s al voor ons stopten. En ook in de garage was er eigenlijk geen plek meer, maar die zelfde dag werd onze auto nog gerepareerd. Vrouw power. Daar houden we wel van.

Met twee nieuwe banden vlogen we de weg weer op. Lake Tekapo was machtig mooi. Het water was weer eens zo helder blauw. De hele reis hebben we ontzettend veel geluk gehad met het weer. Ook nu weer, juist door de zon die zo uitbundig op het water scheen, wat maakte dat alle kleuren nog meer helder waren. We wachten uren om een mooie foto van de Church of the Good Shepherd te kunnen maken. Ook hier was half Azië weer eens aanwezig, maar wonder boven wonder lukte het om een goede foto te maken. We reden naar Mount Cook. Achter elke bocht zagen we Mount Cook vanuit een ander perspectief. Elke keer net weer wat mooier dan de keer ervoor. We genoten intens van de Hooker Valley track. De natuur was adembenemend! De track was vlak en dat maakt het ook fantastisch bewandelbaar voor ons. Om aan het einde een meer vol met ijsblokken te zien liet ons weer helemaal versteld staan. Nieuw Zeeland blijft ons verrassen!

En voor we het wisten reden we de oh zo vertrouwde weg naar het stadje Queenstown toe. We zagen direct vertrouwde gezichten op straat en we toeterden en zwaaiden. Op maandag kwamen we aan. En vanaf dat moment begon het voor de eerste keer sinds onze roadtrip te regenen. Werkelijk waar! De hele road trip hebben we zoveel geluk gehad met het weer! We hebben het beste van het beste gekregen. Op woensdag liepen we een hostel binnen om Nacho op te halen. Ronja, een lieve prachtige Duitse vrouw stond achter de travel desk. Ze begroette ons hartelijk met een dikke knuffel. We kenden haar nog van vorig jaar. Al pratend hoe onze road trip was geweest vroeg ze of ik weer terug kwam bij Happys. Nou, niet echt, antwoordde ik, we gaan de auto verkopen en naar Azie volgende week! Vervolgens liep Lewis, haar vriend, de area manager het hostel binnen. Ronja vroeg hem gekscherend of hij nog personeel nodig had. Lewis keek lachend op en herkende ons, maar nee, hij had niemand nodig. Hij dook achter de computer en was druk bezig. Plotseling keek hij op en onderbrak ons gesprek. ‘Nou, misschien heb ik wel iemand nodig’ zei hij meer tegen zichzelf dan in het algemeen. We gingen er niet op in en kletsten weer verder. ‘Ja, nou eigenlijk heb ik wel iemand nodig!’ riep hij opeens uit. ‘Je bent aangenomen, loop maar even mee, dan kun je je manager ontmoeten.’ Verbaasd keek ik naar Lewis, Ronja en Anouk. Twijfel vulde mijn hart. Wil ik dit? Is dit wat ik wil gaan doen? Ga ik echt blijven en weer voor Happys werken? Echt wonen en settelen in Queenstown? Dit is dit keer niet zomaar een backpack baan want we hebben heel Australië en Nieuw Zeeland nu gezien. Nu praten we over echt settelen en een leven opbouwen! Dit betekend weer een verjaardag niet thuis vieren, Annewien is zwanger, Dianda is jarig, Rachel is verhuisd en zo vlogen mijn gedachten voort. We liepen naar het information centre en ontmoette mijn nieuwe collega’s. In de winkel zag Dan mijn twijfel en hij zei hartelijk dat ik eerst maar even een dagje moest meedraaien en dan kon ik bedenken of ik dit wilde. Vier dagen na onze aankomst in Queenstown was ik weer als reis agente aan het werk bij het bedrijf wat ik zo respecteer. En vanaf het eerste moment dat ik terug ben, voel ik me echt gelukkig hier! En zo kwam het dat we onze auto niet verkochten, geen ticket naar Azië boekten, maar het thuisfront op de hoogte brachten dat we (weer) langer weg zouden blijven.

De jongens namen mijn training erg serieus en stap voor stap bereiden ze me voor op de winter drukte die gaat komen. Door hun manier van werken voel ik mijn zelfvertrouwen steeds meer toenemen. In Australia heb ik mijn werk goed gedaan, maar terugkijkend op mijn tijd ben ik nu al hier in Nieuw Zeeland zoveel gegroeid! Het kost weer veel tijd en energie en ook op mijn vrije dagen ben ik aan het werk. Iets wat ik in Byron ook deed. Maar ik merk ook dat ik zoveel voldoening krijg uit dit werk. Met mensen kletsen, ze mijn hulp aanbieden, hun reis helpen plannen, boekingen maken. Ik ben weer helemaal in mijn element!

Ook Anouk is helemaal gesetteld. Zij heeft een baan in een luxe hotel en ze doet het geweldig. Ze is nog maar net begonnen en de eerste reviews staan al online waarin haar naam wordt genoemd. Ik had niet anders verwacht! Een huis zoeken duurde iets langer bij ons. Doordat we vorig jaar op echt de meest perfecte locatie woonden, waren we behoorlijk veeleisend wat betreft een huis. We wilden in het dorp wonen, maar een luxer huis dan vorig jaar. Maar na 3 weken zoeken is dat mooi gelukt! We wonen precies een huis achter ons oude huis (hoe bedoel je opnieuw de perfecte locatie) en het huis is zoveel beter dan wat we hiervoor hadden! Een grote woonkamer met open haard geeft het geheel een huiselijke sfeer. De ramen bieden uitzicht over de bergen en het meer. We hebben beiden een eigen slaapkamer, waardoor we echt ons eigen plekje hebben. Ik heb de mijne zo leuk ingericht! Zwart en wit en met donker groene tinten en licht hout wat het een jungle effect geeft. Strak en warm. Het huis is met de openhaard aan ook goed warm, wat een heel belangrijk aspect is voor de vaak koude, oude huizen in Queenstown. Nee, we hebben het weer goed voor elkaar. Een fijne baan, een huis, heel lieve mensen om ons heen, een auto, skipas en ski’s… We zijn klaar voor de winter!

En zo komt het dat we nu niet in Azie zitten, maar gesetteld in Queenstown. Het leven heeft soms leuke verrassingen in de petto. Voor mij is spontaniteit en niet vasthouden aan gemaakte plannen de elementen waardoor ons leven leuke aangename wendingen krijgt. Terwijl de regen zachtjes naar beneden miezert, de bergen in een grijze wolkendeken verpakt zit, zit ik warm in de woonkamer gehuld in een badjas deze blog te schrijven. Een vrije dag, maar ik ga me zo eerst aankleden om een boeking te maken voor een paar Dutchies. De middag is nog ongepland, maar Aimee stuurt net een berichtje of ik zin heb in een bakje koffie in town. En vanavond gaan we uiteten met een groep vrienden. Ja…. We zijn klaar met backpacken en bouwen hier nu een leven op.

Geen Azie, maar terug in Queenstown. Wat is fijn!

De dagen in Christchurch waren niet zoals we ze verwacht hadden. Toch kijk ik terug op een mooie tijd. Mooi in de zin van de gebondenheid die er is ontstaan tussen de mensen, waar ook wij aan mochten deelnemen. Heel het land is van slag en men zoekt juist nu steun bij elkaar. Ik huil er elke dag. We lopen rond, zien de duizenden, duizenden bloemen. Hier en daar staat er een knuffelbeer tussen. Dat breekt mijn hart. De pijn is rauw en tastbaar. Maar naast al dit verdriet bellen er ook mensen elke dag weer. Vanuit Nederland, vanuit Nieuw Zeeland. Mensen die op het moment dat je ze nodig hebt er ook echt zijn. En de vele berichtjes, veel ook van mensen van wie ik het niet verwacht had, deden erg goed. Mijn bazin uit het hostel stuurde ook meteen een berichtje. Ze had al gekeken naar tickets en bood me aan een retourtje te betalen zodat ik de volgende dag naar de Mount kon vliegen en een week later terug. ‘Kom maar lekker uitrusten hier, hier in de Mount is je thuis. Hier is je Nieuw Zeelandse familie.’ Juist nu, zoeken de mensen elkaar op. En wat is dat hartverwarmend.

We vertrekken uit Christchurch. We hadden niet verwacht zoiets mee te maken, maar het is toch gebeurt. Al snel nadat we vertrokken zijn, kunnen we weer vrijer ademhalen. We ruilen de kleine stad meteen in voor natuur. Via de Arthur’s pass willen we het land door kruisen en de westkust bereiken.

We rijden door een machtig mooi landschap. De wegen slingeren door de bergen en na elke bocht wacht er weer een adembenemend mooi uitzicht op ons. We zien bergen, sommigen droog en bruin van kleur, sommigen begroeid en sommigen hebben al een beetje besneeuwd toppen. De wegen strekken zich uit en laten de bergen prachtig afsteken tegen de horizon. We rijden door een bocht en zien een gigantisch groot blauw meer. De zon schijnt uitbundig en doordat het water heel vlak is, lijkt het net een spiegel. We stoppen de auto en nemen foto’s.

Zo slingert onze weg zicht voort naar het westen. We rijden, stoppen, maken foto’s, kleine wandelingen. We zien een mooie spoorovergang en maken foto’s. We zien een meer en voelen even hoe koud het smelt water is. We zien een waterval en klimmen er naar toe. De hele dag zijn we zoet. Wat een leven, dat we onze dagen zo kunnen vullen.

Tenslotte bereiken we de westkust. De zee schitterd ons al tegemoet. Na een nachtje aan de westkust, waar we de zee zachtjes konden horen ruisen vanuit ons bed en stappen we weer in. Nog een dagje auto rijden voor de boeg!

We rijden eerst naar het noorden omdat er ‘pancake rocks’ zijn die we willen zien. Nadat we een prachtige weg afgelegd hebben die opnieuw door de bergen gaat, komen we aan. Dit keer zien we aan één zijde de oceaan en aan de andere kant bergen en regenwouden. We lopen rond en maken weer ontelbaar veel foto’s. En dan gaan we weer door. Regenwoud, palmbomen, oceaan, bergen, ja we zien werkelijk van alles! De rest van de dag rijden we naar het zuiden. In de avond komen we aan bij een klein, maar oh zo leuk dorpje. Franz Josef! En het mooiste nieuws is dat we de volgende dag de heli hike gaan doen. We trakteren onszelf op een betaalde camping waar wifi is en een warme douche. Het is nog net een klein beetje licht als we eindelijk aan ons avond eten zitten en genieten nog een paar minuten van het schitterende uitzicht. Morgen gaan we het echt goed bekijken! We zijn nieuwsgierig naar de plek waar we zijn aangekomen.

Twee van de drie heli hikes worden normaal gesproken gecanceld. De veiligheidsvoorschriften zijn heel streng en bij het minste of geringste wordt alles afgezegd. Zo ook bij ons. We herboeken meteen voor de volgende dag. We gaan naar de bodem van de glacier en hiken daar rond. Vanaf hier is het gebied schitterend om te bewonderen. In dezelfde tijd is het heel confronterend om ze de impact te zien van het opwarmen van de aarde. Er is nog maar weinig ijs over en het wordt er alleen maar minder. Ondanks de herfst is het een warme dag. We brengen de rest van de dag door bij een bergmeer en lezen er boeken en proberen nog een beetje bij te bruinen voordat het te koud gaat worden om in bikini te liggen. Zo de dag spenderen om te wachten of de tour morgen doorgaat is helemaal niet erg!

En wat een geluk! Hij gaat door! We trekken een lange waterdichte broek aan, laarzen, wollen sokken en een waterdichte jas. Ook krijgen we een buiktasje waar we een flesje water en snacks in kunnen doen. We krijgen uitleg over alles en gaan opweg naar de helicopter. Per gewicht worden we ingedeeld en ik mag voorin zitten! Gebukt lopen we naar de helicopter en gaan erin zitten. Gordel om, kop telefoon op en de piloot begroet ons vriendelijk. We stijgen op en het is gek om te ervaren dat je daar bijna niets van voelt. Je zit zo in de lucht! Tussen de bergkammen door vliegen we naar de glacier waar de piloot op een klein plat stukje ijs landt. Iemand staat ons op te wachten en helpt ons uit de helicopter. We houden vast aan een hek om niet uit te glijden op het ijs of weg te waaien door de wind afkomstig van de helicopter. Even later is het rustig om ons heen en begroet de gids zich. Meagen is een echte held! Wat een tof mens om mee op pad te gaan. We binden onze spikes onder onze laarzen en lopen voorzichtig eerste stapjes op het ijs. Verbazingwekkend hoeveel grip die spikes geven!

We hiken over de glacier. We lopen tussen meters hoge ijsmuren en zien gigantisch diepe kloven. Soms is het ijs heel blauw, soms wit, soms zien we stroompjes water lopen. En dan horen we een donderend geraas. Aan de linkerkant breken er stukken ijs af die in een lawine naar beneden storten. Zo snel als het komt, zo snel als het weer weg is. De gids weet precies waar we kunnen lopen en we voelen ons super veilig. Er wordt geen enkel risico genomen! Meagen vertelt ons heel veel. Het ontstaan van de glacier, het smelten, hoe de glacier beweegt, hoe de toekomst er waarschijnlijk uit komt te zien, over de Maori naam van de glacier en de naam Franz Josef. Hij heeft nooit de glacier bezocht die naar hem vernoemd is! Een super interessante, maar vooral een bizar gave ervaring om hier te mogen zijn. Een van de laatste generaties en wij hebben hier gewoon gelopen! Het was echt een fantastische ervaring.

Eenmaal terug beneden zit er inclusief de tour ook toegang tot de Hot pools. We laten ons de rest van de middag in het heerlijke warme water zakken en laten het avontuur van vandaag op ons inwerken.

Van oost naar west en Franz Josef… Een glacier! We kunnen weer vinkjes zetten op onze bucketlist.

De weg slingert door schitterende valleien. Langzaam rijden we richting de kust. De zee doemt op aan onze linkerzijde terwijl de bergen aan onze rechterhand een majestueuze muur vormen. We stoppen bij rotsen waar een grote colonie zeehonden te zien zijn. In deze tijd van het jaar zijn er ook veel baby’s en we genieten van het uitzicht. Sommigen spelen, zwemmen en velen liggen nog even lekker te zonnen bij de laatste zonnestralen deze dag.

We komen aan in Kaikoura waar we de komende dagen gaan doorbrengen. Dit wisten we niet van te voren. We weten nooit hoelang we ergens blijven. Het verschilt per plaats en hoeveel er te doen en te zien is. In dit plaatsje is werkelijk niets te doen, behalve relaxt genieten. Dus blijven we een paar dagen. We lopen rond in het schattige dorpje wat bestaat uit één straat, maken strandwandelingen, drinken kopjes koffie, kopen kaartjes, schrijven ze met een ander kopje koffie die we in een ander tentje gehaald hebben en lezen boek na boek. We slapen op een gratis camping, net een minuut buiten het dorp. We worden wakker in de auto die aan het strand geparkeerd staat. We schuiven de gordijnen open en zien de dolfijnen in de verte zwemmen en rond springen. En ’s avonds koken we ons maaltje terwijl de zon achter de bergen verdwijnt. De zonsondergang gaat gepaard met een fantastisch kleurenspel. Terwijl de lucht aan de ene kant in vuur en vlam lijkt te staan staat aan de andere kant een regenboog in een zachte roze gloed. Het spektakel is niet te bevatten zo mooi. En zo genieten van we van onze dagen in dit piep kleine kust dorpje waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan.

Deze nacht worden wakker van de wind. Vanuit de auto horen we de golven op het strand beuken. De wekker gaat heel vroeg af en gelukkig is de storm die plotseling opgezet is dan iets afgezakt. Toch bellen we eerst of het wel doorgaat. Het antwoord is ja dus zitten we om half 6 in de auto.

Aangekomen bij het dolfijnen centrum heisen we onszelf in een wetsuit. We zijn enorm enthousiast! Ze waren volgeboekt tot het einde van de maand en we hadden onszelf op de wachtlijst gezet. En wat een geluk! Een paar dagen later kwamen er al twee plekjes vrij voor de tour. Het is weliswaar heel vroeg, maar we hebben er alles voor over! We gaan namelijk zwemmen met dolfijnen! De wetsuit bestaat uit een volledige uitrusting met zelfs een hoofdstuk waardoor we lijken om criminelen. We passen onze flippers en als alles compleet is bekijken we een introductie film. Om 6u in de ochtend, als het buiten nog helemaal donker is zitten we in de bus opweg naar de boot.

Op de boot wordt meteen uitgelegd waar je het beste kunt zitten als je last hebt van zee ziekte. Nuttige informatie, zeker met de wind die nog niet volledig is gaan liggen. We zijn nog maar net onderweg als een jonge vrouw naar buiten stormt. Ze is net een paar weekjes zwanger en met de onrustige zee kan haar maag het niet aan. Ze is niet de enige, want binnen de kortste keren zit iedereen buiten. Ik probeer naar één punt te staren en concentreer me daarop. De boot klapt over de golven en bereikt de open zee. Hier is het gelukkig een stuk beter te doen. De zon komt langzaam op zodat we steeds meer kunnen zien. En wat is het mooi! De lucht geeft opnieuw een adembenemende show. Dieprode en roze tinten sieren de lucht en we zien immens grote vogels vliegen. De staff op de boot vertelt dat dat de albatrossen zijn. Majestueuze vogels. Prachtig om te zien!

En dan…. Duiken de dolfijnen op! Gigantische groepen zijn het. Waar we ook kijken zwemmen ze! We varen een tijdje met ze mee en krijgen het signaal om ons klaar te maken. We haasten ons naar het achterdek, zetten onze duikbril en snorkel op en waggelen op onze flippers. De schipper laat een toeter horen en dat is voor ons het teken om ons snel, maar rustig in het water te later zitten. Het zijn immers wilde dolfijnen die niet gewend zijn aan mensen!

Het water is koud, maar de wetsuit is goed dik en houdt ons warm. Ik zing liedjes door mijn snorkel in de hoop dat dolfijnen nieuwsgierig worden. Ik zwem door het water en tuur door mijn duikbril. Ver kan ik niet zien want het water is door de vele golven een beetje troebel. Plotseling zwemmen er tientallen dolfijnen onder me door, inclusief baby’s. Ik schrik er eerst een beetje van, zo dichtbij dat ze komen! Ik zwem en zing zo rustig mogelijk door. Één dolfijn maakt zich los van de groep en zwemt om me heen. Ik begin ook rondjes te draaien en samen cirkelen we door het water. Ik verander de richting en zwem de andere kant op en de dolfijn doet hetzelfde. Vervolgens duik ik onder water (wat vrij lastig is met het wetsuit) en ook nu volgt de dolfijn. Met zijn donkere kleine oogjes kijkt hij me nieuwsgierig aan en volgt mijn bewegingen. Op centimeters afstand zwemmen we samen door het water. De dolfijn zet de vaart erin en verdwijnt uit het zicht. Ook de toeter op de boot gaat af en het is tijd om terug te keren.

Vol van deze ervaring klauter ik weer op de boot. Tot 4x toe komen groepen dolfijnen zo dicht bij de boot dat we ons het water weer in laten zakken. Een van de mooiste belevenissen die ik ooit heb beleefd. Het maakt het extra bijzonder en zo vreselijk gaaf dat deze dolfijnen wild zijn (en blijven) en ze puur op eigen intentie naar ons toe mogen komen! We zijn echt te gast in hun leefgebied. Na de keren in het water beginnen we toch af te koelen en is het tijd om terug te keren. Ook nu zien we enorm grote groepen dolfijnen. De staff vertelt ons dat deze groepen bestaan uit zo’n 300 Dusky dolfijnen. Ze zwemmen, springen en zien eruit als de meest gelukkige dieren op aarde. Op dit moment zijn ook wij een van de gelukkigste mensen op aarde!

Zwemmen met dolfijnen. Een droom die uitgekomen is! Wat was dit mooi. De boot keert weer terug naar het vasteland. Een nieuwe ervaring, een nieuwe belevenis. Al bijna twee jaar zijn we onderweg, maar dit leven verveelt nog lang niet. Er is zoveel te ontdekken en de wereld heeft zoveel moois te bieden. Deze ochtend is ook echt weer een waardevol cadeautje. Een geschenk van de natuur. En wij mochten er deel aan nemen. Tevreden meren we aan en nemen we een lekkere warme douche. Warm en aangekleed zitten we een paar uur later aan ons ontbijt. Ja verzuchten we, deze ochtend was echt een droom die uitgekomen is!

We stappen in de auto en rijden nieuwe avonturen tegemoet.

Sommigen zeggen dat het zuiden mooier is dan het noorden. Dat noord vooral cultuur is en zuid natuur. En dat gaan we nu ontdekken want we zijn aangekomen in het zuiden!

De ferry komt begin de avond aan in Picton. De bergen steken mooi af tegen de gekleurde lucht met de ondergaande zon. We moeten nog een uurtje rijden en komen aan bij een gratis camping spot. Terwijl we ons installeren om naar bed te gaan en ons net lekker in de dekens nestelen klinkt er een luchtalarm. Verstijfd liggen we in bed te luisteren naar het gegil van de sirenes. Auto’s komen er aan alle kanten aangeraced. We beginnen te lachen als we realiseren wat er aan de hand is. De campingplaats ligt vlakbij een brandweer kazerne en in plaats van piepers zoals ze die in Nederland hebben gaat er hier een luchtalarm af als de mensen moeten komen. Tjah… Lekker ouderwets nog!

Na een rusteloze nacht worden we vroeg wakker. Het is Anouks verjaardag! We beginnen de dag met taart in bed. Vervolgens kleden we ons aan en gaan we naar een chocolade makerij een een paar wijnproeverijen. We zitten immers in het Marlborough wijngebied! We rijden door prachtige glooiende gebieden waar rijenlang druiventrossen groeien. Onze weg vervolgt zich naar het plaatsje Nelson.

In Nelson aangekomen bekijken we eerst het schattige dorpje zelf. We kunnen niet veel hikes doen hier want door de bosbranden is er nog veel afgesloten. Je kunt het ook nog steeds goed ruiken in de lucht. Open vuren zijn nog steeds verboden en we moeten heel voorzichtig zijn als we gaan koken op een camping. We rijden naar het strand toe en de jongens voegen zich bij ons. We bakken pannenkoeken en de jongens broodjes kaas en worst en zo houden we een mini BBQ aan het strand. De rest van de middag relaxen we aan de zee. Zomaar een heerlijke dag!

Met z’n allen gaan we op weg naar een camping. Deze ligt mooi verscholen tussen de bomen aan een bergmeer. We zetten de auto neer en Andrew en Ryan maken meteen een bong klaar. Het is ongelooflijk hoeveel die twee roken! Ze beginnen als ze wakker worden en gaan naar bed als ze beiden zo stoned zijn dat ze amper meer kunnen lopen. Ach… Het hoort nu eenmaal bij het backpack leventje. Met een muziekje, biertje, eten genieten we zo van de avond.

We willen het nationale park Abel Tasman gaan bewonderen. Je kunt hier echter niet met de auto inkomen dus het zuider gedeelte gaan we per kayak zien. Ryan gaat met ons mee op tour en Emil en Andrew huren zelf een kayak en gaan samen op pad. Ik ben blij met de tour en de gids vertelt honderduit. We leren over de flora en fauna van Abel Tasman, hij weet een paar grotten waar we doorheen kunnen kayakken, we relaxen op paradijselijke stranden, zien zelfs een strand met, zwart zand, krijgen een fantastische lunch en zien zeehonden! Op de terug weg kunnen Anouk en ik allebei niet meer. Onze armen voelen als pap aan en we blijven achter op de groep. We kletsen honderduit en geven er niet zoveel om. Tot de gids een top idee heeft. Ten eerste moeten we ruilen met de jongens, dus Anouk springt over in de kayak van Ryan en een Duitse jongen klimt er bij in. Mooi, dan kan hij het peddel werk doen! Maar veel gepeddeld hoeft er niet meer te worden want we moeten in een rij gaan liggen en elkaar vasthouden. Met een groot doek maken we een zeil en zo gaan we met volle snelheid vooruit! Ideaal! Wat was deze tour een aanrader zeg.

We overnachten weer op dezelfde camping en na een chill dagje gaan we dit keer met de water taxi op pad. We laten ons afzetten op het strand en hiken 15 kilometer terug naar het begin punt. Het weer is omgeslagen en het miezert de hele dag. Desalniettemin is het toch heel mooi om door het nationale park te wandelen. En gelukkig hebben we een zonnige dag gehad met het kayakken. Als twee vieze, modderige varkentjes komen we aan in het dorp. De mensen van de kayak tour die we de dag ervoor gedaan hadden, zien ons aankomen en bieden ons lachend een warme douche aan. Daar zeggen we absoluut geen nee tegen!

De jongens blijven achter in het zuiden en wij rijden door naar het noorden. We komen aan in een super leuk hippie dorpje Takaka. Mensen met dreadlocks, heerlijke raggea muziek, blote voeten… We zijn terug in Byron. Ik koop meteen een nieuw enkelbandje met kleine schelpjes en kraaltjes en bindt deze om mijn enkel. Omdat het vrouwendag is nemen we onszelf mee uit eten. In zo’n hippie dorpje verwachten we vegetarisch en organisch eten en zo bestellen we vegan kroketjes. Deze zijn gevuld met feta en pompoen en worden geserveerd op een salade met rode pesto. Een genot! Elke hap was een genot!

We worden wakker op een camping net buiten het dorp. Ik open de deur en val bijna naar buiten van verbazing. Tobia!! Een jongen die ik ken uit de Mount loopt langs onze auto. Hij duikt boven op me een geeft een dikke kroel. Wat is het reis leventje toch heerlijk en zulke spontane ontmoetingen zijn zo leuk!! Terwijl we ons aan staan te kleden komt onze buurman naar ons toe lopen. Lange blonde dreadlocks tot op zijn schouders waar schelpjes doorheen verweven zitten. Vriendelijk groet hij ons met een Duits accent en biedt ons een kopje thee aan. Zo lief! Gezellig keuvelen we met hem en zijn maten terwijl we ons klaar maken om weer op ontdekkingstocht te gaan. Dit leven is zo intens genieten!

We rijden naar het meest noordelijke puntje, naar Wharariki Beach. Naast de parkeerplaats is een super leuk cafeetje tussen de bomen. Echt het mooiste café wat ik ooit gezien heb. Het is heel leuk opgezet en de natuur is intact gelaten. Overal staan verschillende soorten stoelen en tafels. Er hangt een fantastische hippie vibe. We lopen eerst door heuvelachtige gebied waar koeien grazen. Vervolgens lopen we een stukje door de bomen en dan komen we aan op een gigantisch strand. Het zand voelt heel zacht aan en heeft een grijzige kleur. Een mega grote rots staat fier en trots in het water en de golven zijn meters hoog. Je kunt nog goed zien dat dit jaren geleden ooit heeft vastgezeten aan de andere rotsen maar dat de erosie haar werk heeft gedaan. Ook aan de andere kant zien we de eerste gleuf al ontstaan tussen het gesteente. In plassen water liggen overal zeehonden. We lopen langs ze heen, soms maar op een paar meter afstand! Ze blijven rustig liggen en draaien zich soms met een diepe zucht om terwijl de zon hun huid verwarmt. Ook wij ploffen neer en genieten van de zonnestralen.

We rijden naar Pupu Springs. Een heilig gebied voor de Maori. Aangekomen snappen we meteen waarom. Er hangt een serene rust over deze plaats. Het water is het meest heldere water wat ik ooit gezien heb en de intens blauwe kleur maakt het bijzonder mooi. Rustig wandelen we hier langs. We krijgen een appje van Anouks broer dat hij vlakbij Nelson zit en of we langs komen. We appen terug dat als hij ons mee uit eten neemt we er direct aankomen. En zo scheuren we even later met grote snelheid tussen de bergen door (we halen een auto in met een schaap achterin) en zitten we een paar uur later met een grote groep Nederlandse mannen ons meest luxe maaltje sinds jaren te eten. Terugdenkend aan dit diner gaan we nog steeds kwijlen.

Om tien uur in de ochtend houden de mannen koffie tijd. Lekker Nederlands. Menno laat het bedrijf zien waar hij werkt en geeft ons een rondleiding. Super knap om te zien wat hij op jonge leeftijd al heeft weten te bereiken! We nemen afscheid en hij geeft Anouk een zak apenkoppen van thuis mee. Hij had haar niet blijer kunnen maken.

Het zuider eiland is tot nu toe inderdaad heel divers aan natuur. Alle wegen lijken wel scenic roads te zijn en achter elke bocht schuilt weer een nieuw adembenemend uitzicht. Toch kan ik tot nu toe niet zeggen dat zuid mooier is dan noord. Het is anders, maar gewoon mooi op een andere manier. Nieuw Zeeland is in haar totaliteit een schitterend land, waar noord en zuid veel te ontdekken valt. Als je hier komt reizen moet je gewoon voor alles goed de tijd nemen!

Gezellig winkelen. Het tasje met nieuwe kleren zwaait tussen ons in. We babbelen er vrolijk op los. Net als anders. We besluiten eerst even een broodje te halen en kopen een heerlijke sandwich met kip en avocado. Terwijl we aan een tafeltje gaan zitten klinkt er een sirene. We blijven rustig zitten. De brandweer of waar de sirene van is zal zo wel langs rijden. Ik kijk even om, het duurt wel lang. Een vrouw maakt oogcontact en kijkt me angstig aan. Ze stapt naar voren, maar drentelt snel weer terug. Ik neem nog een hap terwijl ik naar de vrouw blijf kijken. ‘Iedereen naar buiten!’ wordt er omgeroepen. We staan op en lopen de straat op. Mensen met hesjes en lijsten tellen hun personeel. Alle winkels sluiten de deuren. De mevrouw komt naar me en vraagt of ik het weet. ‘Wat weet?’ vraag ik haar. ‘Ze schieten, er is een schieting gaande!’ Anouk kijkt me verbaast aan. Ik herhaal wat de mevrouw tegen me zei. We kijken om ons heen. Tjah, welke kant moeten we dan nu op? Ik vraag een mevrouw in een oranje hesje of zij meer weet. Ze vertelt ons dat het brandalarm af gaat. We halen opgelucht adem. Zie je wel, niks aan het handje. Tot we ook deze mevrouw iets horen zeggen over ‘schieten’. Terwijl het personeel terug de winkel in wordt geroepen horen het geluid van een schot. Nou grapt Anouk, misschien is het toch waar. Vervolgens horen we weer een doffe knal. We kijken elkaar en besluiten het geluid te negeren en toch maar weer verder te winkelen. Vast vals alarm, we horen spoken!

Het valt ons op hoe leeg de straten zijn. Voor de h&m zien we een tiener meisje die zowat ín haar moeder kruipt. Ze willen de winkel binnen gaan, maar de deuren zitten dicht. Bang kijkende mensen staan binnen achter de rekken. Niemand waagt zich naar de deur en een personeelslid schudt zijn hoofd dat ze ook niet open gaan. Anouk en ik lopen naar de mevrouw en vragen of zij misschien weet wat er aan de hand is. Eindelijk horen we alle feiten! Er was echt een schieting gaande in twee verschillende moskeeën en de daders lopen nog vrij rond. We moeten binnen schuilen en de hele stad is lock down.

We kijken om ons heen. Waarheen? Toch maar naar huis. Dat is maar een kwartiertje lopen. Als is een kwartier erg lang als je weet dat er schutters zijn. Terwijl we door de lege straten lopen opent een bar haar deuren en een meneer loopt naar buiten en neemt ons vervolgens snel mee naar binnen. Gelukkig. Wij zijn in ieder geval veilig! We ploffen neer en bestellen een koffie. Er is wifi en terwijl we verbinding maken met onze mobieltjes lezen we met steigende verbazing het nieuws! Vooral het feit dat er zo’n twintig minuten geleden nog schoten waren gelost. Terwijl we elkaar aankijken beseffen we dat die schoten die we dachten te horen, echt waar waren! Beangstigend als je alles zo beseft.

We worden door verschillende mensen gebeld en krijgen berichtjes of we veilig zijn. Ja… Wij zijn veilig, maar zoveel mensen niet! Mensen zijn geshockeerd, moeten huilen. Hoeveel mensen hebben vandaag het bericht gekregen dat hun geliefde niet meer leeft? Hoeveel zijn er gewond? Hoeveel getraumatiseerd? Langzaam maar zeker trekt het besef van wat er gebeurd is en wat nu nog gaande is door het land. Ongeloof en verdriet vult de mensen. Dit is een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Nieuw Zeeland zegt de prime Minister. Ja, dat is het echt!

En daar zitten we nu… Al uren in een bar in het centrum van de stad. We wachten maar gewoon. We houden het nieuws bij en kijken uit het raam naar de lege straten. Wachtend tot we het bericht krijgen dat het veilig is om terug naar huis te gaan.

Velen zullen nooit meer thuis komen. Voor velen zal deze dag hun hele leven veranderen. We waren aan het winkelen, zo gewoon, net als anders. Mensen waren in de moskee aan het bidden, zo gewoon, net als anders. Een enkel moment, door de keuzes van andere, zieke mensen zijn zoveel levens opeens, zomaar, vanuit het niets verwoest. Niets zal ooit meer zo gewoon zijn voor deze mensen. Net als anders, nee nooit meer.

Wij zijn dankbaar dat wij veilig zijn. Maar oh, wat voelen we mee voor iedereen die hier persoonlijk bij betrokken zijn geraakt. En wat heb ik een respect voor alle hulp troepen die daar buiten bezig zijn om voor onze veiligheid te zorgen. We zijn vervuld met ongeloof, verdriet, onmacht. Onze diepste condoleance voor iedereen die iemand verloren hebben.

(We zijn thuis nu. Alle deuren en ramen houden we dicht. 4 mensen zijn gepakt, 1 is er vrij)

Het noorder eiland hebben we afgesloten. We hebben er uiteindelijk zo’n 3 weken over gedaan. Nadat we naar Cape Reinga zijn gereden (zie vorige blog), zijn we doorgegaan naar Coromandel. Een prachtig gebied in het noorden. We hebben hier weer zoveel moois gezien! Schitterende stranden, de coastal road was waanzinnig. We reden letterlijk een paar meter naast de zee, terwijl de weg er langsheen slingerde met aan de andere kant heuvels en bergen. De uitzichten waren fenomenaal! We zijn naar hot water beach gegaan, waar onder het strand vulkanisch gesteente ligt. Dit warmt het water onder het zand op en hier kunnen kokend hete water poelen ontstaan. We zochten er een uit met een aangename temperatuur en childen heerlijk in onze privé spa. Fantastisch! Een ander waanzinnig mooi strand was Cathedral Cove. We liepen in een uurtje naar dit strand toe en kwamen uit bij een strand met bijzondere rotsformaties. Door een jarenlang erosie proces was er een gigantisch groot gat ontstaan waardoor twee stranden verbonden met elkaar waren geraakt. Helder blauw water, wit zand. Paradijselijk mooi. Ons hoogte en dieptepunt tegelijkertijd was het hiken van de Pinnacles. Als Anouk en ik ergens niet van houden, dan is het hiken en al helemaal niet berg opwaarts. Toch… Als het de moeite waard is doen we het. We begonnen vol goede moed. Een hike van 6 uur met een tas vol snoepjes om onszelf te stimuleren. Het begon ook allemaal makkelijk. Leuke paadjes met rotsen, bergmeertjes en leuke bruggetjes over het water. Tot het klimmen begon. Het werd een groot drama. Alles ging via rotsen, trapsgewijs naar boven toe. Grote stappen tot onze spieren het niet meer aankonden en we ons met moeite omhoog moesten drukken. Toen we eindelijk, eindelijk boven aan waren gekomen stond ons een verrassing te wachten. Om tot het topje van Pinnacles te gaan, moest je nog 50 min extra, via een trap naar boven lopen. De bossen hadden we achter ons gelaten en de zon brandde genadeloos op onze schouders. Uitgeput en bezweet kwamen we boven aan. Het uitzicht maakte een deel van de helse klim weer helemaal goed. We kwamen er alleen achter dat naar beneden gaan nog vermoeiender was dan naar boven. We beloofden elkaar om nooit, nooit meer zoiets te doen.

Nadat we dit gebied helemaal doorgespit hadden en alle must sees gezien hadden reden we terug naar de Mount. We logeerden een paar nachtjes in het appartement van Felipe, die verhuist was uit het hostel en nu opzichzelf woonde. Het was heerlijk om weer even terug te zijn! Om over straat te lopen en door alle vertrouwde gezichten begroet te worden. De locals die elke dag om 4 uur een biertje bij Fish Face gingen doen die me knuffelden en vertelden hoe ze me misten. Het hostel met alle lieve mensen die er nog woonden. Om weer feestjes mee te pakken die om de idioot vroege tijd van 1 uur allemaal afliepen, want alles sluit nu eenmaal om 1 uur in de Mount. Nog meer dan voorheen besefte ik hoe erg ik de Mount ben gaan waarderen. Het waren heerlijke dagen! Weer even lekker binnen slapen, onze was kunnen doen, elke dag kunnen douchen. Ja, de Mount is echt als een thuis gaan voelen.

We reden door naar Rotorua na een verdrietig afscheid. Toch verliet ik dit keer de Mount met nog meer goede herinneringen en een nog beter gevoel dan de eerste keer. We reden naar Wai-O-Tapu, een park met vulkanisch gebied. Een van de meest indrukwekkende en bizarre dingen die ik ooit gezien heb. Aangekomen was het eerste wat ons opviel de doordringende stank overal. Het rook overal naar rottende eieren. Er was een look out en vanaf daar konden we een gedeelte van het gebied overzien. Overal om ons heen cirkelde er rook op uit de grond en uit de rotsen. We gingen het park naar binnen om alles van dichtbij te bekijken. Geel uitgeslagen rotsen door het sulfer, een meer zo groen dat het nep leek. Door de mineralen in het water heeft het een intens heldere kleur. Een meer waarin het water 100 graden was, waarbij grote rookpluimen over het water dreven en een verzengde hitte met zich mee bracht. Aan de rand van het meer was het gesteente fel oranje uitgeslagen. Poeltjes met modder erin die bubbelden bij de hoge temperaturen. We zagen een geiser meters hoog water opspuiten. Het wat onnatuurlijk, dit natuur gebied. Verder zijn we nog naar een Maori village geweest waar we op culturele en traditionele wijze gegeten hebben. We leerden ontzettend veel over de Maori cultuur, wat heel gaaf is. Nu weten we nog meer over de geschiedenis van dit mooie land.

Vervolgens was Taupo aan de beurt. We begonnen het gebied te verkennen vanuit de lucht. Omdat het mijn derde skydive was, vroeg mijn instructeur of ik dit keer met een backflip uit het vliegtuig wilde springen. Alsof je daar nee tegen kunt zeggen! Het deurtje ging open, we gingen op de rand zitten en we lieten ons vallen. De wereld tolde om ons heen, tot we met een enorm geraas naar beneden stortten. Heerlijk! Dat gevoel is ZO vrij. Ik opende mijn armen en vloog als een vogel door de lucht. Vervolgens opende de parachute en kon ik de omgeving goed verkennen. De instructeur wees me de vulkaan Tongariro aan. Het meer was goed zichtbaar met de bergen eromheen. Veel te snel stonden we weer aan de grond. We genoten van hotsprings waar we met een boekje in een waterpoel gingen zitten, terwijl er vanaf een waterval warm water stroomde. We zagen de Huka river, met ijsblauw water, zo helder! Ook kwamen we precies op het goede moment aan bij een rivier waar de dam net geopend werd, de aratiatia rabbits. We konden een schitterende voor en na foto maken en zagen hoe met ongekende kracht het water door de rotsen stroomde. Taupo is een prachtig, prachtig gebied waar heel veel te ontdekken valt.

Na Taupo zijn naar Raglan gereden. Een klein, schattig surf dorp wat ons aan Byron feed denken. We gingen boodschappen doen om naar een camping dicht bij de Tongariro te rijden. En terwijl we in de supermarkt waren liepen we tegen 3 jongens aan waarmee ik had samen gewoond in het hostel. Vanaf die dag zijn we samen opgetrokken. We doen ons eigen ding, maar combineren zoveel mogelijk. We moeten ook wel ons eigen plan blijven trekken want Andrew en Ryan zijn meer stoned dan helder en hebben geen flauw idee wat er om hen heen gebeurd. Het is geweldig om een stukje Mount dichtbij te hebben. Emil en ik zijn altijd al vrij close geweest. Daar gingen we dan. Twee Nederlanders, een Canadees, een Zweed en een Engelse.

De tongariro crossing is een van de bekendste hikes in Nieuw Zeeland. Het is een route van afgerond 22km en je moet in het begin stijl de berg op. Toch vonden Anouk en ik deze beter te bewandelen dan de Pinnacles. Stijle stukken wisselden af met goed begaanbare paden. We begonnen heel vroeg in de morgen. Prachtig om zo de zon te zien opkomen! Het was maar 3 graden en we hadden dikke lagen kleding aan. We hebben alles gelopen in zeven uur tijd, wat heel netjes is. Zeker voor ons! We haalden het gewoon in de gemiddelde tijd! Onderweg hadden we het geluk dat we een professionele fotograaf tegen waren gekomen die een prachtig plaatje van ons schoot. We verwachtte een meertje te gaan zien als we aan de top gekomen waren. Helaas was alles zwaar bewolkt. We konden maar een paar meter van ons af kijken. Maar al het geluk van de wereld zat ons weer eens mee dat precies toen wij boven waren de zon doorbrak! Om een gifgroen meer te zien op de top van een berg is echt om sprakeloos van te worden. Aan de rechterkant zagen we weer overal rookpluimen uit de grond opstijgen. We stonden natuurlijk ook boven op een vulkaan, maar dat konden we nu ook echt goed beseffen. Echt een van de mooiste hikes die we ooit hebben gedaan!

Na de tongariro crossing reden we met maar één stop (bij een Nederlands winkeltje in Foxton waar we een kroket, frikadel en patatje oorlog aten) door naar Wellington. Het was er gigantisch druk omdat Eminem een concert gaf. Gelukkig was een heel lieve oudere meneer zo vriendelijk om ons op zijn oprit te laten parkeren. We douchten in het hostel en sliepen in het midden van het centrum op een oprit. Perfect! Terwijl we bij de douche stonden te wachten kwamen we Jack en Katie tegen. Twee mensen die ik ook weer kende uit Mount Maunganui. Niet slapen in het hostel, maar wel gebruik maken van de faciliteiten en elkaar daar precies tegenkomen! Kleine wereld. Het was zaterdag en met een grote groep, allemaal mensen uit de Mount zijn we uit gegaan. Ouderwets gezellig en het was een verademing in een stad te zijn waar eens een keer niet alles om 1u dicht gaat. Wellington deed ons denken aan Melbourne. We vonden het heel fijn in de stad te verblijven, koffie tentjes, markten, strand, winkels. Echt weer even terug zijn in een stad. Er is ook een museum die schitterend opgezet is. We spendeerden 2 dagen in het museum om alles goed te kunnen bekijken. Indrukwekkend en leerzaam. Wellington is een winderige, maar oh zo gezellige en knusse stad!

En toen was het tijd om de overtocht te maken. Met de ferry naar het zuider eiland. Terug naar het eiland waar ons Nieuw Zeeland avontuur afgelopen juli begon. Terwijl de zon langzaam ondergaat, de dolfijnen voor de boot uitspringen zien we de bergen afsteken aan de horizon. We laten het noorder eiland achter ons. Daar, waar ik een thuis gevonden heb in dit land. Daar waar ik zoveel nieuwe contacten opgedaan heb. Daar, waar ik voor het eerst weer sinds jaren gevoelens kreeg voor een man. Daar, waar ik voor het eerst echt van Nieuw Zeeland ben gaan houden. Ik laat alles achter, maar neem ontelbaar veel herinneringen mee. En het avontuur is nog niet afgelopen! Op naar het zuiden! Reis je mee?